12 MIDNIGHT
Written by
Daryl Morales
Genre:
Horror/Suspense
HATINGGABI
na subalit gising pa rin si Loren at nanonood pa ng DVD sa loob ng kanyang
kuwarto habang nakahiga sa kama. Gabi-gabi niya iyon ginagawa para antukin at
para makalimot sa mga problemang pinagdaanan niya nitong mga nakaraang linggo.
Napakalakas
ng ulan ng mga oras na iyon na may kasama pang malalakas na kulog at kidlat, pero
hindi iyon alintana kay Loren.
Sa
kalagitnaan ng kanyang panonood ng The Grudge horror movie ay nakarinig siya ng
malakas na pagkatok sa pintuan sa salas. Bahagyang nagulat siya roon.
Ini-pause
niya pansamantala ang pinapanood at muling nakiramdam sa paligid. Muling kumatok
sa pintuan ng bahay ang isang di kilalang panauhin. Bagamat malakas ang ulan sa
labas ay dinig na dinig niya ang katok na iyon na parang gustong wasakin ang
pintuan.
Tumingin
siya sa wall clock. Pasadong alas-dose na ng hatinggabi. Nagtaka siya. Sino
kaya ang bisita niya sa ganoong oras?
Bumangon
siya sa kama at lumabas ng kuwarto. Tinungo niya ang pintuan sa salas at agad
na binuksan. Pagkabukas ng pinto ay tumambad sa kanya ang dating nobyo na si
Chino. Basang-basa ito sa ulan. Nakayuko ito pero nang pagbuksan niya ng pinto
ay humarap at tumitig ito sa kanya.
Nangunot ang
noo ng dalaga. “Chino? A-anong ginagawa mo rito?”
“M-maaari ba
akong tumuloy sa iyo? Kahit kalahating oras lang. Masyado kasing malakas ang
ulan kaya nang madaanan ko ang bahay mo ay naisipan kong sumilong muna,”
mahinhing wika ng binata na animo’y wala silang pinag-awayan noong nakaraang
linggo mula nang mag-breakup silang dalawa ng dalaga.
Medyo
nanibago ang dalaga sa kilos at pananalita ng binata. Dati kasi ay halos ayaw
na siya nitong kausapin o harapin man lang. Sinubukan niyang makipagkita rito
para magkausap sila ng maayos pero palagi siya nitong tinataguan at hindi
sinasagot ang mga texts niya.
“S-sige.
Halika.” Pinapasok ni Loren ang binata sa loob ng kanyang bahay.
Habang
naglalakad sila papunta sa kusina ay nagbalik sa isipan ni Loren ang pag-aaway
nila ng binata noong nakaraang linggo bago ito magtampo sa kanya. Nang malaman
kasi ni Loren na may nabuntis na ibang babae ang kasintahan niya ay nagalit
siya rito at pinagsasampal niya ito.
Hindi na
halos nakapagpaliwanag pa si Chino dahil sa kakabunganga ng dalaga. Ang akala
ni Loren ay kapag pinagalitan niya ito ay hihiwalayan nito ang nabutis nitong
babae. Pero si Chino pa mismo ang nagkaroon ng lakas ng loob na magalit at magtampo
sa pananampal at pananabunot na ginawa sa kanya ng dalaga. Isinauli niya ang
kuwintas at mamahaling relo na binili sa kanya noon ni Loren at sinabi nitong
tinatapos na niya ang kanilang relasyon.
Mas mahal ni
Chino ang pangalawang babae na nabuntis niya. Pagkasauli niya sa kuwintas at sa
relo ay tinalikuran na siya ng binata at magmula noon ay hindi na sila
nagkausap.
Nagalit si
Loren. Kumulo ang dugo niya sa galit pero hindi siya agad sumuko. Sinubukan
niyang i-text at tawagan si Chino para sana magkausap sila ng maayos dahil
kahit pinagtaksilan siya nito ay parang hindi pa rin nawawala ang pagmamahal
niya rito. Pero ni hindi siya nito nireplayan at palagi nitong pinapatay ang
cellphone sa tuwing tumatawag siya kaya doon tuluyang naghari sa buong katauhan
ni Loren ang labis na galit kaya kahit mahirap ay pinilit niyang kalimutan na
lang din si Chino.
Nang mga
sandaling iyon ay nakaupo na ang binata sa lamesa. Dumistansya si Loren sa
pagkakaupo. Magkatapat sila ni Chino sa mesa. Pagkatapos nitong punasan ang
basang katawan sa tuwalyang ipinahiram sa kanya ng dalaga ay isinampay niya ito
sa isang bakanteng upuan at yumuko siyang muli.
Nakatitig si
Loren sa kanya. Pinakalma niya ang sarili at hindi nagpatalo sa galit.
Pagkakataon na niya iyon para makausap ng maayos si Chino tungkol sa
napag-awayan nila noong nakaraang linggo.
“Chino,
gaano na ba kayo katagal magkakilala nu’ng babaeng nabuntis mo? Alam na ba ‘to
ng mga magulang niya at ng iyo?” tanong ni Loren sa binata subalit hindi man
lang ito kumibo. Nanatili itong nakayuko na tila hindi alam kung ano ang
isasagot.
Napabuntunghininga
si Loren at muling nagsalita. “Chino, ang akala ko ba naman ay hindi na tayo
magkikitang muli. Gusto lang sana kitang makausap ng maayos. Pumunta ka rito sa
akin pero hindi ka man lang magsasalita?” sabi niya sa binata. Subalit wala pa
rin itong tugon. Ni hindi man lang ito tumitingin sa kanya. Nanatili itong
nakayuko na tila malalim ang iniisip.
Medyo
nakakaramdam na ng inis si Loren. Kapag hindi pa siya pinansin ng binata ay
baka masigawan na niya ito. Hindi niya maintindihan kung bakit pa ito nagpunta
sa bahay niya kung hindi lang din naman ito magsasalita kahit kaunti man lang.
Magsasalita
sana siyang muli nang biglang mag-ring ang cellphone niya na nakapatong sa
mesa. Dinampot niya ito at tiningnan kung sino ang tumatawag. Ang kaibigan pala
niyang si Jolly ang tumatawag kaya agad niya itong sinagot.
“Hello,
Jolly? Hatinggabi na, ah. Bakit napatawag ka? May kailangan ka ba?”
Pansamantalang bumitaw ang pagkakatitig niya kay Jolly.
“Loren, may
masama akong balita sa iyo. Patay na pala si Chino kagabi. Nabaril daw siya ng
mga hindi pa nakikilalang mga lalaki. kaninang umaga ko lang nabalitaan. Dead
on arrival daw siya kagabi nang dalhin sa ospital. Sorry ngayon lang kasi ako
nagkaroon ng lakas ng loob na ipaalam ito sa ‘yo. Alam ko kasing nag-away kayo
at hindi na nagpapansinan kaya hindi ko ito agad nasabi.”
Nanlaki ang
mga mata ni Loren sa narinig. Bigla siyang ginapangan ng kilabot sa buong
katawan. Tumayo ang mga balahibo niya at namulta ang mukha. Hindi siya
nakapagsalita at tila napako sa kinaroroonan.
“Hello,
Jolly? Nariyan ka pa ba? Hello? Bakit hindi ka nagsasalita?” sabi ni Jolly sa
kabilang linya. Pero hindi na nakapagsalita pa ang dalaga.
Nanginginig ito
habang unti-unting humaharap sa nakaupong si Chino na katapat niya sa lamesa.
Nang mapagmasdan niya ito ay nakayuko pa rin ito. Pero nang mapansin ng binata
na nakatingin sa kanya ang dalaga ay unti-unti nitong itinaas ang kanyang ulo
at tumitig sa kanya.
Sa wakas at
nasilayan ni Loren ang tunay na anyo ni Chino. Namumutla ito na parang naubusan
ng dugo sa buong katawan. Lumuluha ito ng dugo at nangitim ang mga labi.
Parang
sasabog ang ulo ni Loren sa takot. Alam niyang hindi na si Chino ang kaharap
niya. Isa na itong multo!
Habang
tumatagal ay lalong sumasama ang mga titig ni Chino kay Loren na parang nais
siyang tuklawin ng mga titig na iyon. Unti-unti itong ngumiti na parang demonyo.
Ngumiti ito ng ngumiti hanggang sa literal na umabot hanggang sa tenga ang mga
labi nito sa pagkakangiti. Lumaki ang bibig nito at lumitaw ang nangingitim at
nabubulok nitong mga ngipin na nilalabasan ng maliliit na mga uod.
Hindi
nakakilos si Loren sa sobrang takot. Nanginginig ang buong katawan niya. Hindi
na niya kayang titigan ang nakakatakot na pagmumukha ni Chino. Pumikit siya at
tinakpan ang mga mata sa kanyang mga palad.
Hindi siya
maaaring tumakbo ng basta-basta na lang dahil wala siyang madadaanang iba para
makatakas. Kinakailangan niyang daanan at lampasan si Chino para makalabas siya
sa kusinang iyon pero iyon ang hindi niya kayang gawin dahil natatakot siya na
baka bigla siyang hablutin nito kaya napako na lamang siya sa kinauupuan habang
nanginginig ang buong katawan at tahimik na umiiyak dahil sa sobrang takot.
Muntik na
siyang mapasigaw ng marinig na umugong ang inuupuan ni Chino, isang sign iyon
na tumayo ito. Narinig nito ang yabag ng mga paa na papalapit sa kanya. Lalong
nanginig ang buong katawan ni Loren at parang sasabog ang puso niya sa lakas ng
pintig nito.
Dahan-dahan
niyang binuksan ang mga mata. Wala na sa buong paligid ang binata pero
naririnig pa rin niya ang yabag ng mga paa nito na papalapit sa kanya.
Naririnig niya ito sa bandang kanan.
Hindi na
niya kayang manatili pa roon. Pagkakataon na niya para makaalis kaya tumayo
siya at tumakbo sa kaliwang banda. Lumabas siya ng bahay at kumaripas ng takbo.
Hindi na alintana sa kanya ang lakas ng ulan. Ang mahalaga ay makalayo lang
siya sa multong iyon na si Chino.
Subalit
labis niyang pinagsisihan ang kanyang ginawa. Dahil nang muling magpakawala ng
isang malakas na kulog at kidlat ang kalangitan ay natamaan si Loren! Para
itong nakuryente at nanginig-nginig ang buong katawan bago bumulagta sa daan.
Samantala,
sa loob ng bahay ni Loren ay makikita ang kaluluwa ni Chino na nakatayo at
nakadungaw sa bintana. Tila nakatingin ito sa malayo, sa kinaroroonan ng
bangkay ni Loren na natamaan ng kidlat…
NANG gabi kasing iyon ay ginabi si Chino sa pag-uwi dahil
nakipag-inuman siya sa mga barkada niya para makalimot kahit na saglit sa
mabibigat na mga problemang dala-dala niya. Pasadong alas-dose na ng hatinggabi.
Habang naglalakad ay pasuray-suray siya sa daan dahil sa kalasingan nang bigla
siyang hinarangan ng apat na mga lalaking may dala-dalang mga pamalo at baril.
“Hanggang d’yan ka na lang!” At agad na inatake ng mga ito si
Chino. Pinagsusuntok nila ito at pinagpapalo sa likod, sa ulo, at sa batok.
Nakapaglaban pa naman ito at nakatakbo subalit di sadyang nabaril siya ng isang
lalaki sa paa. Natumba si Chino at napahandusay sa daan. Nilapitan siya ng
lalaking may hawak na baril at pinagbabaril pa siya sa likod.
Agad na lumapit ang iba pang mga kasamahan ng lalaking iyon na
bumaril sa binata.
Sa nagdidilim na diwa ni Chino, bago siya tuluyang bawian ng buhay
ay narinig pa niya ang usapan ng mga lalaking iyon.
“Ano ka ba naman, pare? Bakit mo siya binaril?” galit na sabi ng
isa.
“Baka kasi makatakas! Sigurado tayo ang mananagot kapag nakatakas
ito at nakapagsumbong sa mga pulis!”
“Pero hinabol mo na lang sana! Lalo tayong mananagot nito sa mga
pulis kapag nakita ang bangkay na ito!”
“Dapat siguro itapon natin ito sa lugar na walang makakakita,”
suhestyon naman ng isang lalaking may hawak na pamalo.
“Lagot tayo nito kay Loren. Ang bilin kasi niya sa atin ay
bugbugin lamang si Chino. Pero bakit mo naman binaril! Buwisit! Mabuti pa at
lumayo na tayo sa lugar na ito at huwag na lang siguro nating sabihin kay Loren
na napatay natin itong ex niya. Tara na at buhatin natin ito para maitapon na!”
Iyon ang huling narinig ni Chino bago siya malagutan ng hininga.
Sa huling mga sandali niya ay nalaman niyang si Loren ang may pakana nito sa
kanya.
Binuhat ng apat na mga lalaki ang bangkay ng binata at itinapon sa
isang liblib at abandonadong lugar na may matataas na mga damo pagkatapos ay
umalis na ang apat sa lugar na iyon.
Pero kinabukasan ay natagpuan din ang nangangamoy na bangkay ni
Chino sa may damuhan. Nang malaman ito ng mga magulang nito ay humagulgol sa
iyak ang kanyang ina.
Hindi kasi matanggap ni Loren na si Chino pa mismo ang nagtampo at
nakipag-breakup sa kanya kahit na ito mismo ang nagtaksil sa kanilang relasyon kung
kaya’t dahil sa labis na galit at sama ng loob sa binata ay nagawang ipautos ng
dalaga na ipabugbog ang binata sa mga kakilala niyang miyembro ng fraternity. Ganoon
katindi ang galit ni Loren sa ginawang pagtaksil sa kanya ni Chino. Pero hindi
niya inaasahang hahantong pala sa kamatayan ng binata ang lahat ng iyon dahil
hindi sadyang nabaril ito ng isa sa mga lalaking inutusan at binayaran niya
para ipabugbog lamang sana ito.
PAGKALIPAS
ng isang linggo ay nailibing na si Loren sa huling hantungan nito. Hindi
matanggap ng mga magulang nito ang pagkawala ng kanilang anak kung kaya’t
napilitan ang mga ito na mag-leave ng kahit isang linggo sa trabaho nila sa
ibang bansa at umuwi ng Pilipinas para maasikaso ang burol ng kaisa-isang anak.
Nagpasalamat
na lang ang mga ito sa mga kaibigan ni Loren na nagpadala ng mensahe sa kanila
sa Facebook para ipaalam ang masamang balita.
Nang
dumating na ang araw ng undas ay muling umuwi sa Pilipinas ang mga magulang ni
Loren para dalawin ang puntod ng kanilang anak. Subalit nagulat sila nang
makitang wasak ang kinaroroonan ng puntod nito. Pati ang nitso nito ay nabiyak
na tila tinamaan ng isang malakas na kidlat!
***WAKAS***
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento